W terapii rodziny nie koncentrujemy się na jednej osobie. W trakcie spotkań terapeutycznych uwaga skupiona jest na relacjach (między członkami) i schematach zachowań w tych relacjach. W oparciu o ‘myślenie systemowe’ rodzina to jeden, niepowtarzalny system, a zachowania jednego członka rodziny mają wpływ na zachowania wszystkich pozostałych. Tworzy się wtedy niewidzialna, ale wpływająca na nas złożona sieć wzajemnych oddziaływań.

​

Przykładowo, jeśli rodzice przychodzą z trudnością problematycznego zachowania dziecka, to terapia rodzinna nie skupia się na dziecku, ale na powiązaniach każdego członka rodziny w tym kontekście. Bo w myśl systemowego spojrzenia na rodzinę, relacja między każdym w tej rodzinie ma wpływ na to, jak zachowuje się to dziecko. Terapia pozwala zobaczyć tę siatkę zależności i wprowadzić zmianę przez budowanie nowych nawyków, zmiany sposobów reagowania, rozbudowywania narracji o sobie i rodzinie.

​

Dlatego rozwiązanie trudności z jakim się zmaga cała rodzina nie jest skupiona na pracy tylko z jednym jej członkiem. Terapia pozwala zobaczyć perspektywę wszystkich osób zaangażowanych w dany problem. To nie jedna osoba ma trudność i to tę osobę trzeba poddać terapii („zmienić”), ale cały system rodzinny cierpi i dążymy do tego, by delikatnie rozbudować schematy zachowań, które pomogą rodzinie w zmniejszeniu tego cierpienia z jakim przyszła na terapię. Stąd często członkowie rodziny dostają różne zadania do wykonania między sesjami, tak by nie spiesząc się i nie wywołując presji wypracować nowe schematy zachowań i przekonań na dany temat.